Tijdens de oorlog bouwden de Duitsers de Atlantikwall, een 4500 km lange verdedigingslinie
met bunkers, geschut en radarinstallaties. De bunkers in Wijk aan Zee, waaronder de
typerende Mammoet op een V143-bunker en het Mannschappenonderkomen M151, vormden cruciale
punten in deze linie. Ze dienden om naderende vlieg- en vaartuigen vroegtijdig te detecteren
en te alarmeren.
In deze fotoserie leg ik de bunkers vast in hun huidige staat, waar de natuur ze langzaam terugneemt.
De beelden tonen de bunkers deels verborgen onder de duinen, met de natuur die zich rondom en
soms zelfs over de structuren heen vlecht. Dit contrast tussen de kille, harde bunkers en de
zachte, overvloedige natuur symboliseert de nalatenschap van het landschap dat weigert te getuigen,
maar wel alle sporen uitwist.
De serie nodigt je uit om stil te staan bij de geschiedenis die in het landschap verborgen ligt.
De bunkers zijn niet alleen militaire relicten maar ook symbolen van een schuldig landschap dat
alles heeft zien gebeuren, maar zwijgend doorgroeit.